آرزویی بالاتر از شهادت
برچسپ ها: شهادت ، آرزویی بالاتر از شهادت
هرکس هم که یک بار با حسین خاکی برخورد کرده باشد از او چنین یاد می کند: «خوش لباس و تمیز اما «خاکی» خاکی و لبخند بر لب و شاداب و عاشق «امام حسین(ع)» چون همة بچه هایی که بزرگ ترین افتخارشان مدالی بر سینة آنان به نام مدال «خادم الشهدا».
راهیان که آمد، برای شهدا و به خاطر شهدا خاک پای شهدا در طلائیه، شلمچه، چزابه سرمه چشمش کرد و چه شب ها که نخوابید تا شهدای بیدار هم بیداری او را ببینند تا روزی که مسافر آن سوی عالم ماده شود، مسافران آفتاب او را دربرگیرند چندی بود جایی مشغول به کار شده بود خارج از قم، هر وقت که می آمد به طواف حرم بی بی، سری هم به بچه های امتداد می زد مثل همیشه لبخندی بر لب خاطره ای می گفت از راهیان از امتداد و... تا اینکه یک چند ماه پیش روی تابلو اعلانات نوشتند هرکس می خواهد برود عیادت حسین هماهنگی کند بچه ها رفتند تهران بیمارستان...
این ماه روی تابلو اعلانات نوشتند، حسین خاکی از میان ما رفت وقتی یکی از نوشته هایش را برای این شماره انتخاب کردیم احساس کردیم، حسین این خادم شهدا با شهداست چرا که هنوز صدای او در گوش ماست که می گوید بچه ها بیاید کمک این وسایل را خالی کنید فقط یک «یاحسین(ع)» می خواد فقط یک یاحسین(ع).
این مطلب را پیش ترها حسین خاکی برایمان آماده کرده بود. شاید قسمت این بود که امروز آن را به دست چاپ بسپاریم تا شما هم فاتحه ای نثارش کنید. بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین....
دهلاویه، پنجم فروردین 1385
جلوی ما آب، پشت ما آب. و چون هنگام غروب بود، نور در چشم ما می افتاد و ما دشمن را سخت می دیدیم، ولی او ما را خوب می دید. دکتر روی خاکریز ایستاده بود. راستش را بخواهید من و بقیه هم روی خاکریز خوابیده بودیم و فقط سر های ما بالا بود. فقط او ایستاده بود. من درست کنار پای او بودم. آتش شلیکی را دیدم. نمی دانستم چیست؟ احساس کردم که دکتر را زدند. بلافاصله همین طور که خوابیده بودم، پایین پاهایش را گرفتم و محکم کشیدم و او خورد زمین. تا خورد زمین گفت: چرا این کار را کردی؟ در همین حین یک موشک تاو از بالای سر ما رد شد. گفتم این بود. دیگه فرصت اینکه خبر دهم نبود. سریع این کار را کردم. کمی ناراحت شد که چرا اینکار را کردی. دیگران روی این کار را نداشتند اما من چون برادر ایشان بودم کمی فرق می کرد، اینجا (مکان شهادت) ایستاده بود روی خاکریز، صحبت می کرد، توجیه می کرد، عراقی ها دیدند. اولین خمپاره 60 را شلیک کردند، خورد وسط رودخانه. حدود بیست متر فاصله داشت. گلوله دوم 7-8 متری دکتر اصابت کرد. او به دوستانش گفت کنار من کسی نباشد. از هم فاصله بگیرید. بروید داخل سنگرها و سنگر بگیرید. مواظب باشید، آتش دشمن شروع شده. همه رفتند توی سنگرها، خودش و دو نفر همراه ایستاده بودند. مقدم پور و حدادی.
گلوله خمپاره سوم آمد و کنار پای چپ او به زمین نشست. منفجر شد و ترکش کوچکی در پشت سر او نشست. به نقطه حساسی اصابت کرده بود و او را با آن صلابت، با آن تواضع، با آن فروتنی که داشت، به خاک شهادت انداخت. سینة دوستمان مقدم پور هم شکافته شد. صورت حدادی هم ترکش خورد و زخمی شد و هر سه به خاک افتادند. البته آمبولانس نمی توانست به این خاکریز بیاید. به هر طریقی بود آمد. دکتر چمران را داخل آمبولانس گذاشتند. یک فیلمبردار هم که برای اولین بار آمده بود جبهه، من بهش گفتم برو دنبال دکتر، پس چرا ایستادی. دکتر را داخل آمبولانس گذاشتند، و از همان لحظه فیلم تهیه کردیم که لحظات شهادت است. شاید دیده باشید. هنگام شهادت تبسم زیبایی بر لب داشت که من فکر می کنم مهمان سرور شهیدان امام حسین علیه السلام بود. چون او همیشه آرزوی شهادت داشت، و لحظه شماری می کرد برای شهادت. ولی آرزوی بزرگ تر از شهادت هم داشت و آن این بود که در لحظه شهادت میهمان سرور شهیدان امام حسین علیه السلام باشد و باور من این است که او در آن لحظه، آن تبسم او، و سخن نگفتن دیگر او با ما میهمان سرور شهیدان امام حسین(ع) بود. این را هم از دست نگاشته های خود او می گویم. توی همین منطقه طرّاح، زیر کوت سیدنعیم همین جایی که پاسگاه پلیس بود، توی راه، شب تاسوعا بود. بچه های رزمنده زیارت عاشورا می خواندند و آخرش رسیدند به اینجا که «فیالیتنی کنت معکم فافوز معکم»، دکتر چمران اشک از چشمانش جاری شد. بیرون سنگر بود، و نتوانست حرکت کند. ایستاد و یک دست نگاشته زیبایی نوشت. من متن آن را همراه ندارم، ولی مضمون آن را برایتان می گویم. با امام حسین(ع) سرور شهیدان راز و نیاز کرد و گفت: ای سرورم، ای حسین(ع)، ما در عاشورا و کربلا نبودیم، تا در رکاب تو به شهادت برسیم یک عمر فیالتنی کنت معک گفتیم. ای کاش با تو می بودیم ولی امروز به کربلای خوزستان آمده ایم، و آرزویم این است که در کربلای خوزستان به شهادت برسم، ولیک آرزوی بزرگ تر هم دارم، تو در کربلا هنگام شهادت شهدا بر بالین همه شهدا حاضر شدی. بلا استثناء امام حسین(ع) بر بالین همه شهدا حاضر می شد، حتی آن غلام سیاهی که فکر نمی کرد امام حسین(ع) بر بالین او حاضر شود، و بر گونه های او هم بوسه زد. ای حسین(ع)، تو برکنار بدن همه شهدا یکایک حاضر شدی، آنها را بوسیدی، بوییدی، با آنها وداع کردی، آیا می شود هنگامی که من نیز به خاک شهادت می افتم میهمان تو باشم و تو دستت را به سینة من بگذاری و آتش عشق من را به خودت و به خدای خودت احساس کنی و آن آتش را احساس کنی و مرا سیراب کنی؟
من فکر می کنم که چنین شد. آرزوی او هم برآورده شد. ان شاءالله که خداوند به ما هم توفیق دهد که بتوانیم راه شهدایمان را ادامه دهیم. اگر راه شهدایمان که راه امام حسین(ع) است ادامه بدهیم قطعاً و یقیناً پیروزی را در آغوش خواهیم گرفت، موفق خواهیم شد، حتی اگر دنیا هم علیه ما باشند. بزرگداشت نام و یاد شهدا برای همین است تا ما بتوانیم واقعاً راه شهدا را ادامه بدهیم تا بتوانیم ایران اسلامی، مکتب انقلاب خودمان را زنده بداریم و ان شاءالله ایرانی آباد و آزاد تحویل صاحب اصلی اش حضرت مهدی موعود(عج) بدهیم.