یک در آهنی برای قلبمان بسازیم!
یک در آهنی برای قلبمان بسازیم!
آیت الله مجتهدی تهرانی در یکی از جلسات خود نقل کردند: «نجاری به محضر آیت الله اراکی رفت و از ایشان خواست موعظه ای کنند. آیت الله اراکی پرسیدند شغل تو چیست؟ مرد گفت نجارم. در و پنجره میسازم. آیت الله اراکی گفتند این همه در و پنجره ساختی برای دلت هم در ساخته ای؟ اگر برای دلت در نساختی یک در برای دلت بساز که غیر خدا به دلت راه پیدا نکند.»
شما جوان ها قدر بدانید. الآن میتوانید برای دلتان در بسازید. در آهنی بسازید. کسی نتواند آن را باز کند. تا ۴۰ سال امید هست. اگر ۴۰ سال بگذرد وقتی نصیحت کنی مثل این است که به دیوار بگویی. اگر ۴۰ سال گذشت کار خیلی سخت میشود.
آنهایی که ۴۰ سال به بالا دارند و هدایت نشدهاند زمین دلشان خراب است و دیگر قابل اصلاح نیست. در روایات داریم اگر تا ۴۰ سالگی ارتباط با خدا اصلاح نشود؛ شیطان پیشانی او را میبوسد و میگوید قربان تو که دیگر قابل هدایت نیستی.
جوانان عزیز من باید هر روز توبه کنید. توبه را عقب نیندازید. از آنهایی نباشید که به امید آرزوی دراز توبه را امروز و فردا میکنند. قدر جوانی را بدانید و تا جوانید نگذارید دلتان خراب شود.(از مجموعه بیانات آیت الله احمد مجتهدی تهرانی)
مجاهده با نفس یا پیكار با خواهش های شیطانی و خواسته های نفسانی قله كمال اخلاقی و معنوی است و در مکتب اسلام از آن به عنوان "جهاد اكبر" یاد می شود.
یكی از نشانه های دوست، همسر و همنشین خوب، سودمند و شایسته "دقت و مراقبت" در گفتار و رفتار است. همه ما در طول روز بین ندای فطرت و فضیلت از یك سو و مادیات و طبیعت از سوی دیگر قرار داریم، یكی ما را به ارزش های عال و الهی فرا می خواند تا سنجیده بگوییم و بنگریم و درست بشنویم و دیگری ما را به هرزه گویی و بی معیار خوردن و خندیدن دعوت می كند و به خوش گذراندن و لذت بردن از دنیا تشویقمان می کند.
مراقبت و مواظبت نسبت به آنچه می بینیم و می شنویم یعنی واردات قلبی كه سازنده شخصیت انسان است تحفه ای بی همتا در گنجینه های صفات و حسنات انسانی است كه مورد تایید و تاكید عالمان اخلاق، روانشناسان، جامعه شناسان و حتی پزشكان است تا سلامت و امنیت روحی- روانی و جسمانی همپای هم فراهم و بركات بی شماری برای استمرار حیات و بهره بردن از لذات بیش تر از بیش تر مهیا گردد.
در خطبه 230 اهتمام این طبقه به زندگی دل چنین توصیف شده است: «یرون اهل الدنیا یعظمون موت اجسادهم و هم اشد اعظاما لموت قلوب احیائهم»؛ «اهل دنیا مردن بدن خویش را بزرگ می شمارند، اما آنها برای مردن دل خودشاناهمیت قائل هستند و آن را بزرگتر می شمارند.» خلسه ها و جذبه هایی که روح های مستعد را می رباید و بدان سو می کشد این چنین بیان شده است: «صحبوا الدنیا بابدان ارواح ها معلقه بالمحل الاعلی»؛ «با دنیا و اهل دنیا با بدن هایی معاشرت کردند که روح های آن بدن ها به بالا ترین جایگاه ها پیوسته بود.» (مرتضی مطهری- سیری در نهج البلاغه- صفحه 92-96 و 89-90 )
شما جوانها قدر بدانید. الآن میتوانید برای دلتان در بسازید. در آهنی بسازید. کسی نتواند آن را باز کند. تا ۴۰ سال امید هست. اگر ۴۰ سال بگذرد وقتی نصیحت کنی مثل این است که به دیوار بگویی. اگر ۴۰ سال گذشت کار خیلی سخت میشود
قطع دل بستگی از دنیا، انسان را از فراز و فرود دنیا رها می كند. ناپایداری دنیا و فراز و فرود آن، فشار فراوانی بر انسان وارد می سازد. اگر انسان، رابطه عاطفی و روانی خود را با این عامل پر فراز و فرود قطع كند و دل بسته آن نباشد، از فراز و فرود آن نیز رها می شود و همواره در تلاطم نخواهد بود، هر چند از موهبت های آن نیز بی بهره نخواهد ماند. پیامبراكرم صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید:
«مَنِ انْقَطَعَ رَجاوُهُ مِمّا فاتَ إِسْتَراحَ بَدَنُهُ، وَ مَن رَضِیَ بِما رَزَقَهُ اللّه ُ قَرَّتْ عَیْنُهُ »؛ هر كس امیدش را از آنچه از دست رفته است، قطع كند، بدنش آسایش می یابد و هر كس از آنچه خداوند روزی اش كرده است راضی باشد، دیده اش روشن می شود. (امالى طوسى، ص 225؛ تحف العقول، ص 40؛ التمحیص، قم، مدرسة الامام المهدى علیه السلام، ص 54؛ مشكاة الأنوار، ص 131؛ نك: الخصال، ج1، ص 258؛ روضة الواعظین، ج 2،ص 144)
لذت خواهی از دنیای ناپایدار و سختی گریزی، سبب اضطراب، اندوه و حسرت می شود. اضطراب، یعنی «نگرانی فردا»، اندوه، یعنی «غم امروز» و حسرت، یعنی «افسوس دیروز». اگر انسان، لذت طلب شود، به آینده، نگران و در برابر مصیبت وارد شده، غمگین است و در برخورد با دیروز خود، در آه و افسوس به سر می برد. پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله می فرماید:
«أَنَا زَعیِمٌ بِثَلاثٍ لِمَنْ أَكَبَّ عَلَی الدُّنْیا؛ بِفَقْرٍ لا غَناءَ لَهُ، وَ بِشُغُلٍ لا فَراغَ لَهُ، وَ بِهَمٍّ وَ حُزْنٍ لَا انْقِطاعَ لَهُ» ؛ من سه چیز را برای كسی كه دل بسته دنیاست، تضمین می كنم: فقری كه بی نیازی ندارد و گرفتاری یی كه آسودگی ندارد و حزن و اندوهی كه پایان ندارد.
دل بسته دنیا، امیدها و آرزوهای فراوانی دارد. در اندیشه به دست آوردن این آرزوها بودن، خود، اندوه آور است و چنین فردی آن گاه كه به خواسته هایش نرسد، اندوهی صدچندان خواهد داشت.
منبع:
سایت پاتوق بچه شیعه ها
سایت طهور دانش
مرکز پژوهش های دینی صدا و سیما
تبیان