فرزندان خورشید
برچسپ ها: مباهله ، خورشید ، فرزندان
نسیمی که، از جانب نخلستان، به سوی شهر می وزید، مانند پرنده ای تازه وارد، در کوچه پس کوچه ها،بال بال می زد و به این سو و آن سو می رفت.مادر، دلش می خواست، با نسیم هم سخن شود و او را میهمان کاشانه اش کند، تا شاید، اندکی، از تب و گرمای فرزندانش کاسته شود.مادر، همچنان به کوچه ها می نگریست، کوچه های خالی مدینه،گویا که کوچه ها و آن خانه های کاهگلی و رنگ پریده نیز،تب داشتند.
کسی در کوچه های خاکی مدینه نبود.در عالم خیال، فرزندانش را می دید که در کوچه ها بازی می کنند و تکه چوبی را، به جای اسب می رانند.با خود می گفت:خدایا،کی می شود فرزندانم شفا یابند و از بستر بیماری برخیزند و کوچه ها مملو از خنده های کودکانه ی آنها شود! گاه به خوشه های به صف نشسته ی رطب که بر فراز نخل های زلف پریشان کرده، هر انسان سیری را به اشتها می آورد، می نگریست و با خود می گفت:شاید شفای دلبندانم در خوردن این خرماهاست.
مادر، گاه، در هیأت فرشته ای مهربان، بر بالین فرزندان می نشست و آن دو را در آغوش می گرفت، عطر دل انگیزش را، به آنان می بخشید و با مهربانی، نوازشان می کرد، گاه،با لالایی کودکانه اش سکوت و خاموشی خانه را می شکست.از لالایی اش،بوی غم و اندوه می آمد.لالایی، گویا فقط برای کودکان نبود، برای مادر هم بود.با خود نجوا می کرد:کاش، من هم به خواب می رفتم و با صدای خنده های شیرین فرزندانم بیدار می شدم!
زمانی، بر بالشی که از لیف خرما بود، تکیه می زد و با چشمانش که جلوه ی روشن عطوفت مادری بود،به چشمان بی رمق فرزندانش خیره می شد.گاه، برمی خاست و از کوزه ی سفالین،آب برمی گرفت و به چهره ی تبدار کودکانش می زد؛تا شاید اندکی از حرارت و گرمای چشمان بکاهد.کوزه ی گلی را که به دست گرفت، یادش آمد که پدر، روزی که جهیزیه ی او را آورده بود، گفته بود:«خدایا،این زندگی را، برای کسانی که بیشتر ظرف هایشان گلی است،مبارک گردان!».او،با خود نجوا می کرد:کاش،پدر،امروز نیز، در کنار من و بر بالین فرزندانم بود!مادر،زیر لب دعا می کرد.هنوز،لبانش، به خواندن ذکر و دعا مترنم بود که ناگاه،صدایی به گوشش رسید.
گویا، خواسته اش برآورده شده بود.صدای کوبه ی در بود که رشته ی افکار مادر را،از هم می گسست. به سوی در شتافت و چشم بر در چوبی دوخت.پدر بود که از پشت در سلام می کرد و دخترش فاطمه را صدا می زد.پدر با تنی چند از یاران و بزرگان عرب،به عیادت کودکان فاطمه آمده بود.فاطمه،طبق عادت همیشگی، پس از ورود پدر، برخاست،به سوی او رفت،دستش را بوسه داد و در جای خویش نشانیدش.همچنانکه پدر نیز، وقتی فاطمه بر او وارد می شد،چنین می کرد.محمد(ص) و دیگر میهمانان، بر بالین فرزندان حاضر شدند.محمد(ص)،باران پر محبت نگاهش را، به صحرای تب دار نگاه دو نواده اش بخشید و به چهره ی آن دو لبخندی زد.لبخند پدر بزرگ،به روی حسن و حسین،شیرین تر از خرمای عسلی و درشت نخل های مدینه بود.دستان نوازشگر محمد(ص)بر سر و روی دو نواده ی عزیزش، چهره های آن دو را چون گل از هم شکفت.گویا، این سر انگشتان امید و زندگی بود که دو کودک را نوازش می داد.دستان مهربانی بود که، گل آرامش را هدیه می داد.فاطمه، چشم به دهان پدر دوخته بود؛تا شاید سخنانش، راه امیدی را، به روی اهل خانه بگشاید.اندوه «محمد(ص)» در بیماری دو نوگل عزیزش کمتر از اندوه مادر نبود.آخر، عشق به این دو کودک، در قلب محمد(ص) جای داشت.
فاطمه،چشم از پدر برنمی داشت.مثل مهتاب،او را می نگریست.نگاهش پر بود، از رازهای مگو.با هر نگاهش، شاهین دور پرواز و تیزبال خیال، او را به گشت و گذار، در سرزمین دور دست خاطره ها می برد.در آسمان خیالش صدای قهقهه ی کودکانه ی حسن و حسین پیچیده بود، آنگاه که آن دو، در حضور محمد(ص) بازی می کردند و کشتی می گرفتند و پدربزرگ به حسن می گفت:«جهد کن!و یا آنگاه که محمد(ص)، برای این دو کودک زانو می زد و آن دو، بر پشت پدربزرگ سوار می شدند و او می گفت:شما، خوب سوارانی هستید».
فاطمه، یادش می آمد که وقتی پدر،در نماز به سجده می رفت، حسن و حسین بر پشت او سوار می شدند،اگر کسی می خواست، آن دو را ، از دوش پیامبر پایین آورد اشاره می کرد:و آنان را واگذارید».بعد از نماز، دو کودک را در کنار خود جای می داد و می گفت:کسی که مرا دوست دارد، باید این دو نوگل را نیز،دوست داشته باشد.این صحنه ها،بسان منظره ای که در آب افتد، در خاطره ی فاطمه جلوه گر می شد.
ناگاه صدای محمد(ص)، رشته ی افکار فاطمه را از هم گسست.محمد(ص)همچنان که دو نوگل خود را نوازش می کرد، لب به سخن گشود.رو به داماد و پسر عمش، علی کرد و گفت:چه خوب است که برای رهایی دلبندانت از بیماری، نذری کنی.فاطمه همین که این سخن را شنید،قلبش سرشار از امید شد.چشمانش که سیاهی را با آفتاب در آمیخته بود، مانند اقیانوسی، در زیر نور خورشید برق زد.
امیدوارانه برخاست.رو به همسرش کرد و گفت:آری!پدر راست می گوید، برای شفای حسن و حسین نذر می کنیم. خدای مهربان، اجابت کننده ی دعای بندگان است.آنگاه فاطمه(س)، علی(ع) و فضه «کنیز آنان» نذر کردند که اگر آن دو کودک شفا یابند، به شکرانه ی این نعمت،سه روز،روزه بدارند.حتی دو کودک بیمار نیز، به پیروی از پدر و مادر ، چنین نذر کردند.
دیری نپایید،نشانه های بهبودی در چهره های معصوم حسن و حسین(ع) آشکار گشت.هر دو شفا یافتند. فضای خاموش خانه، باز هم از فریادهای کودکانه و صدای خنده های آن دو پر شد.صدای آنان،تا دل کوچه پس کوچه های مدینه،طنین انداز بود.گویا، زندگی به مادر لبخند می زد،همه از شفای این دو کودک، شادمان و از لطف و عنایت الهی، شاکر بودند.همه گفتند:وقت آن است که به نذر خویش وفا کنیم.
فاطمه(س)،هر چه این سو و آن سوی خانه را جستجو کرد، چیزی نیافت، تا غذایی آماده کند.علی(ع) به نزد همسایه رفت،از او سه من جو قرض گرفت و به خانه آورد.فاطمه(س)، کیسه ی جو را از علی(ع) گرفت.به طرف «دستاس» رفت.با دستان پینه بسته اش، یک سوم جو را آسیا کرد.گردش دورانی آسیای دستی، بار دیگر، خاطراتی را برای فاطمه(س) زنده کرد.یادش آمد، روزی را که در خانه،دسته ی آسیا را می گرداند و دانه های جو را آرد می کرد و همزمان، فرزند خود را نیز، شیر می داد.پدر که شاهد این منظره بود، متأثر شده، قطرات اشک در دیدگانش حلقه زده و گفته بود:دخترم، تلخی های زودگذر زندگی دنیا را، در مقابل شیرینی ابدی آخرت قرار ده! آن روز فاطمه(س) در پاسخ به پدر گفته بود:خدا را، بر نعمت های او سپاس می گویم.
فاطمه(س)،آرد جو را خمیر کرد و با آن پنج قرص نان پخت.نخستین روز ادای نذر، همه روزه داشتند.آن روز به پایان رسید و افق با غروب کامل خورشید، تیره گردید.گلبانگ روح بخش اذان، نمازگزاران را به ادای فریضه ی نماز می خواند.علی(ع) به مسجد رفت و نماز گزارد.
پس از ادای نماز، برای افطار به خانه آمد. فاطمه(س) با عشقی وصف ناپذیر، کارهای خانه را انجام داد و سفره ی افطار را پهن کرد، سفره ای به سادگی دل مستمندان.همه را فرا خواند که افطار کنند.اهل خانه، در نهایت عشق و صفا، در کنار سفره گرد آمدند.هنوز دست به طعام نبرده بودند، که ناگاه صدایی از پشت در شنیدند. همگی چشم از سفره برداشتند و به درب خانه خیره شدند.مهتاب می درخشید.نور لطیفی از پنجره ی کوچک خانه، به کوچه می ریخت و مانند ستونی نورانی، به آسمان می رفت.از کوچه صدای گام های لرزانی شنیده می شد.مرد عرب، پشت در خانه ایستاده بود،مهتاب، سایه اش را تا ته خانه هل می داد.مرد، در کوچه،چشم می چرخاند و به درهای چند خانه ی دیگر می نگریست.گویا نجوایی در گوشش می خواند:کوبه ی این در را به صدا در آور! هر چه زودتر میهمان خانه ی آنان شو!دست به کوبه ی در برد و آرام، آن را بر صفحه ی آهنی اش کوبید.صدای بریده، بریده، و بی رمقی، از پشت در به گوش اهل خانه می رسید:«مستمندی از مستمندان مسلمانم، مرا طعامی دهید؛تا خدا شما را، از غذای بهشتی طعام دهد». اهل خانه، چون این ندا را شنیدند، جملگی،مسکین را بر خود مقدم داشتند.علی(ع)،دست فراز کرد و قرص نان خود را به مسکین داد. فاطمه(س) حسن و حسین(ع) و فضه(ره) نیز، چنین کردند و آن شب، با آب،افطار کردند و شب را به صبح رساندند.
اهل خانه فردای آن روز نیز روزه گرفتند، فاطمه(س)، مانند روز پیش، پنج قرص نان جوین،پخت و سفره را آماده کرد.شب از راه رسید و بال های سیاهش را، بر مدینه افکند. اهل خانه پس از ادای نماز گرد هم آمدند و طعام را در پیش نهادند.چون هر یک خواستند قرض نان خود را بخورند،صدایی از پشت در چوبی خانه شنیدند:«سلام بر شما! ای خاندان پیامبر(ع) یتیمی از فرزندان مهاجرم، پدرم در روز عقبه، شهید شده است،مرا طعامی دهید؛تا خدای تعالی، شما را از مائده ی بهشتی غذا دهد».
آن شب،نیز چون شب قبل، همگی طعام خود را که نان جوینی بیش نبود،به یتیم دادند و خود، با آب افطار کردند.درپایان سومین روز، به هنگام غروب آفتاب و وقت افطار،خاندان «علی(ع)» چون قصد خوردن طعام کردند، باز، از پشت در ، صدایی شنیدند:«من اسیری،از اسیرانم،مرا طعامی دهید!».اهل خانه، چون این سخن را شنیدند، آن شب نیز طعام خویش، را با وجود این که بدان نیاز شدید داشتند، بخشیدند و روزه ی خود را با آب افطار کردند.
اسیر نیازمند که کیسه ی نان را، بر دوش خسته اش جابجا می کرد، آرام و شادمان، دردل شب،به خانه ی فاطمه(س) نگاهی کرد.بر سرعتش افزود و در پیچ کوچه ها، ناپدید شد.خانه ای که مانند الماسی نورانی، در دل شب می درخشید. گویا، ستاره ها با دنباله های ارغوانی و طلایی شان، به پشت بام خانه فرو می ریختند و با چشمک های خود، خانه ی فاطمه(س) را به هم نشان می دادند.آن شب که خورشید ایثار و بخشش، با انوار تابناک و نورانی اش، خانه ی فاطمه(س) و علی(ع) را روشن ساخته بود، به پایان رسید.شبی که گویا،وعده و نویدی به همراه داشت.خواب، همچون آهوی گریزپای، از چشمان اهل خانه گریخته بود.همه انتظار پایان شب را می کشیدند.
صبحدم فرا رسید و آفتاب، با روشنایی پاکش، خانه ی فاطمه(س) را نورانی تر ساخت.علی(ع) که شاهد ضعف و گرسنگی فرزندانش بود، دست آنان را گرفت و در حالی که چونان مرغکی، برخود می لرزیدند، به نزد محمد(ص) برد.محمد(ص) وقتی آن دو کودک را دید، متأثر شد.ابر غم چهره ی آفتابگون او را فرا گرفت.سراغ فاطمه(س) را گرفت و گفت:برخیزید؛تا به نزد دخترم فاطمه(س) برویم.آخر، فاطمه(س) پاره ی تن من است و غم و اندوه او، اندوه من و شادی او، شادی من است.به خانه وارد شدند.فاطمه(س)، مانند خورشیدی درخشان،در حالی که از شدت گرسنگی، چشمانش به گودی نشسته بود، در محراب عبادت ایستاده و غرق در ذکر و دعا بود.محمد(ص) که دست حسن و حسین(ع) را، در دست داشت،چون فاطمه(س) را چنین دید، سرشک، از دیدگان جاری کرد و با اهل خانه به گفتگو پرداخت.
هنوز،اشک از دیدگان، محمد(ص) جاری بود که فرشته ی وحی فرو آمد و گفت:ای محمد(ص)،این سوره را بگیر، خداوند به خاطر چنین خاندانی، به تو تهنیت می گوید.جبرئیل، سوره ی، «هل اتی» را، بر رسول خدا (ص) تلاوت نمود. محمد(ص)،آیات را، همان گونه که فرشته ی آسمانی، بر او خوانده بود،بر اهل خانه باز خواند.خانه،بوی خوشی می داد، بوی بهار، بوی شکوفه های ایثار، بوی عطرهای آسمانی، بوی بال های فرشته.دل های خاندان محمد(ص) با شنیدن آیات الهی آرام گرفت
مطالب مرتبط
حق با شماست
چشم‌هایشان را بسته‌اند بر طلوع خورشید؛ زبان منطق و استدلال را در نمی‌یابند، دعوتشان کن به مباهله تا بدانند زمین بر مدار تو می‌چرخد؛ تا بدانند که درختان و سنگریزه‌ها شهادت خواهند داد به حقانیت تو. دعوی تو شک بر نمی‌دارد.
هیئت نجران و داستان مباهله
از جمله هیئتهایی که در این سال به مدینه آمدند هیئت نصارای نجران بودند که به دنبال نامه ای که پیغمبر اسلام به کشیش بزرگ آنجا نوشت و او را به اسلام دعوت فرمود آنها به مدینه آمدند تا از حال آن حضرت از نزدیک تحقیق کنند.
آیه مباهله، سند افتخار
«فمن حآجک من بعد ما جآءک من العلم فقل تعالو ندع ابناءنا وابناء کم و نساءنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنه الله علی الکذبین » پس هر کس بعد از دانشی که (درباره مسیح) به تو رسیده است با تو به ستیز و محاجه بر خیزد (و ازقبول حق شانه خالی کند) بگو:بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم و شما فرزندان خود را وما زنان خود را بخوانیم و شما زنانتان را و ما نفوس خود رابخوانیم و شما نفوستان را پس لعنت خدا را بر دروغگویان قراردهیم.
چهره های آسمانی
یکباره سکوت مسجد،مانند حبابی شکست.چشمان نماز گزاران،از حیرت و تعجب به روی سجاده هایشان خیره ماند.نجواهایی فضای مسجد را پر کرد و صداها درهم شد.هر کس چیزی می گفت.این چه صدایی بود که به گوش می رسید؟ صدای ناقوس ؟ آن هم در مسجد پیامبر؟!
در روز مباهله چه گذشت؟
مباهله، سندی قطعی بر فضیلت و امامت امیرالمومنین(ع)
چهره های آسمانی
یکباره سکوت مسجد،مانند حبابی شکست.چشمان نماز گزاران،از حیرت و تعجب به روی سجاده هایشان خیره ماند.نجواهایی فضای مسجد را پر کرد و صداها درهم شد.هر کس چیزی می گفت.این چه صدایی بود که به گوش می رسید؟ صدای ناقوس ؟ آن هم در مسجد پیامبر؟!
دلالت آیه مباهله بر خلافت بلافصل امیرالمؤمنین
به سبب دلالت روشن و صریح آیه مبارکه مباهله، عالمان شیعه همواره برای اثبات امامت و خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علیه السـلام بـه ایـن آیه استناد و استدلال می کنند؛ چنان که پیـشوای هـشتمِ ایشان حضرت علی بن موسی الرضا ـ علیه آلاف التحیة و الثنا ـ این آیه شریفه را از جهت دلالت بر امامت امیرالمؤمنین علیه السلام بـهترین و روشـن تـرین آیه در قرآن دانسته اند و با استناد به این آیه و عـمل رسول خدا ص پس از نزول آن، ثابت می کنند که امیرالمؤمنین علیه السلام پس از رسول خدا ص بافضیلت ترین خـلقِ خـداوند سـبحان است.
فضیلت و اعمال روز مباهله
روز بیست وچهارم ذیحجه بنابر اشهر روزی است که رسول خدا صلی اللّه علیه و آله با نصارای نجران مباهله کرد، و پیش از مباهله عبا بر دوش مبارک گرفت، و حضرت امیر المؤمنین و فاطمه و حسن و حسین علیهم السّلام را زیر عبا جا داد
مباهله سند برگزیدگی
آیه مباهله یکی از جلوه های خاصّ اصحاب کساء در آیات نورانی قرآن کریم است که در این مقاله گوشه ای از این تجلّیات را با بهره گیری از احادیث معتبر و مستند پیشوایان معصوم(ع) ثبت می کنیم.
روز مباهله
مردان بزرگ مسیحی تازه به شهر مدینه رسیده بودند. آنها 60 نفر بودند و با غرور راه می‌رفتند. بر تن هر کدام لباسی گران‌قیمت با جنس ابریشم و طلا بود
پیروزی بزرگ
نسیم ملایمی از فراز قلّه کوه ها به سوی دامنه ها می وزید و با عبور از میان شاخه های درختان خرما و سایر درختان به فضای منطقه،طراوت لذّت بخشی می دمید.مردم زندگی عادّی خود را می گذراندند، که با ورود یک هیأت،که حامل نامه ای بود،در منطقه ولوله و هیجانی به وجود آمد.
.jpg)
مفهوم انفسنا در آیه مباهله
مفسران شیعی و بسیاری از مفسران اهل سنت، در تفسیر آیۀ مباهله، امام علی(ع) را نفس پیامبر(ص) شمرده اند. البیته این که امام علی(ع) نفس پیامبر(ص) است؛ به معنای حقیقی عینیت ذاتی دو نفس نیست، بلکه مراد از نفسیت امام علی(ع)، مساوات آن حضرت با پیامبر در فضائل و کمالات است. از این تساوی، عصمت امام علی(ع)، نیز استفاده می شود. به زعم برخی از علمای اهل سنت در تفسیر آیه، واژۀ «انفسنا» به شخص رسول خدا(ص) منحصر است و شامل امام علی(ع) نخواهد شد. نگارنده با روش توصیفی تحلیلی، بعد از نقد این دیدگاه، نظریۀ اطلاق «انفسنا» نسبت به امام علی(ع) را اثبات می کند.
تا پای جان استوار (مباهله)
در حالی که شلاقش را محکم بر مرکب فرود می آورد، با عصبانیت با خود حرف می زد. من که تا آن زمان خیال می کردم برای تجارت به یثرب می رود، دچار شک شدم.
ماجرای مباهله در کلام امام صادق علیه السلام
إنّ نَصاری نَجْرانَ لَمّا وَفَدوا علی رسولِ اللّه. صلی الله علیه و آله و کانَ سیّدُهُم الأهْتَمَ والعاقِبَ والسَّیّدَ...فقالوا: إلی ما تَدْعون؟ فقالَ: إلی شَهادَةِ أنْ لا إلهَ إلّا اللّه. وأنّی رسولُ اللّه.
روز به یاد ماندنی در تاریخ اسلام
پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) هم زمان با مکاتبه با سران حکومت های جهان و مراکز مذهبی، نامه ای به اسقف نجران نوشت و در آن نامه از ساکنان نجران خواست که یا اسلام را بپذیرند و یا به حکومت اسلامی جزیه (مالیات) بپردازند و در غیر این صورت، به آنان اعلام خطر می شود. پیامبر گرامی اسلام تنها کسانی را که همراه خود برای مباهله برد: فرزندانش، حسن و حسین (علیهما السلام) (ابناءنا) و دخترش فاطمه (علیها السلام) (نساءنا) و از میان مردان تنها علی بن ابی طالب (علیه السلام) (انفسنا) بودند.
مفهوم انفسنا در آیه مباهله چیست
مفسران شیعی و بسیاری از مفسران اهل سنت، در تفسیر آیۀ مباهله، امام علی(ع) را نفس پیامبر(ص) شمرده اند. البیته این که امام علی(ع) نفس پیامبر(ص) است؛ به معنای حقیقی عینیت ذاتی دو نفس نیست، بلکه مراد از نفسیت امام علی(ع)، مساوات آن حضرت با پیامبر در فضائل و کمالات است. از این تساوی، عصمت امام علی(ع)، نیز استفاده می شود. به زعم برخی از علمای اهل سنت در تفسیر آیه، واژۀ «انفسنا» به شخص رسول خدا(ص) منحصر است و شامل امام علی(ع) نخواهد شد. نگارنده با روش توصیفی تحلیلی، بعد از نقد این دیدگاه، نظریۀ اطلاق «انفسنا» نسبت به امام علی(ع) را اثبات می کند.
دیدار با خورشید در انتهای شب
روزهای پایانی مبارزات بود و خیلی ها بوی اسپند پیروزی را نزدیک تر از همیشه استشمام می کردند. همه ی یاران تأثیرگذار امام در پایتخت بودند اما جای یکی خالی بود. آیت الله خامنه ای که دهه ی چهل و پنجاه را در سراسر ایران مبارزه کرده بود و شرق و غرب میهن، سخنرانی ها، زندان ها و تبعیدهایش را دیده بود، حالا باید به تهران می آمد. هرچند «مشهد» کم از سایر شهرها نداشت و نهضت در آنجا هم گلاویز با مأموران طاغوت بود، اما فرمانی از امام رسیده بود. پس از چندین پیام و چندین انکار، پیام آخر صریح تر بود: «نیامدنت به تهران مخالفت با امر امام است.»
نوروز پاکان
طبیعت با بهار طراوت می یابد و معنویت با بهار رمضان اوج می گیرد. بهار طبیعت با نوروز آغاز می شود و بهار معنویت با ماه رمضان. سردی طبیعت با شکوفه های بهاری و سرود بلبلان رخت بر می بندد و یخهای عصیان و نافرمانی، با زمزمه های نیمه شب رمضان و ترنم دعای رمضانیان آب می شود. در رمضان است که می توان هفت شهر عشق را پیمود و دیو نفس را بر زمین افکند و در عید فطر پیروزی فطرت بر شهوت را، جشن گرفت.
پرتوی از خورشید سامرّا
گاهی آدمی با دیدن یک حقیقت، آن چنان شیفته و شیدا می شود که ناگزیر از راه و رسم و باورهای قبلی خویش دست می کشد و به آن حقیقتی که قلبش را تسخیر کرده، دل و جان می سپارد.
طلوع خورشید از درون کعبه
آسمان جلال و شکوه خاصی داشت. در پهن دشت وسیعش افق و کرانه ای به چشم نمی خورد و سکوت اسرارآمیزی بر همه جا دامن گسترده بود.
فرزندا ن خورشید
نسیمی که، از جانب نخلستان، به سوی شهر می وزید، مانند پرنده ای تازه وارد، در کوچه پس کوچه ها،بال بال می زد و به این سو و آن سو می رفت.مادر، دلش می خواست، با نسیم هم سخن شود و او را میهمان کاشانه اش کند، تا شاید، اندکی، از تب و گرمای فرزندانش کاسته شود.مادر، همچنان به کوچه ها می نگریست، کوچه های خالی مدینه،گویا که کوچه ها و آن خانه های کاهگلی و رنگ پریده نیز،تب داشتند.
پرتوی از خورشید سامرّا
گاهی آدمی با دیدن یک حقیقت، آن چنان شیفته و شیدا می شود که ناگزیر از راه و رسم و باورهای قبلی خویش دست می کشد و به آن حقیقتی که قلبش را تسخیر کرده، دل و جان می سپارد.
مادری مهربان تر از خورشید
در هر مرحله از مراحل زندگی وی، لایه ها و درسهای بزرگی نهفته است و با کالبدشکافی و موشکافیهای عمیق، می توان درسهای بزرگی آموخت و باید هم آموخت .
مادری مهربان تر از خورشید
در هر مرحله از مراحل زندگی وی، لایه ها و درسهای بزرگی نهفته است و با کالبدشکافی و موشکافیهای عمیق، می توان درسهای بزرگی آموخت و باید هم آموخت .
خورشید دهم، امام هادی علیه السلام
یک نفر شیعه وحشت زده خدمت امام هادی آمد و گفت: یکی از سرکردگان متوکل، نگین انگشتری نزد او آورده است که از آن انگشتری بسازم و این نگین نزد من شکست و دو نیمه شد. می دانم که او مرا می کشد. حضرت فرمودند: امید است که خداوند اصلاح کند. فردا، سرکرده متوکل کسی را فرستاد که میان زنها نزاع است، اگر می شود آن نگین را دو نصف کن و دو انگشتری بساز. او پول فراوانی گرفت و از نگین شکسته دو انگشتری ساخت. این است معنای فرمایش امام هادی(ع):«وَ مَنْ یطِعِ اللَّهَ یطَاعُ» یعنی؛ «پیوند با خدا، پیوند با اهل بیت و توسل به اهل بیت، قطعاً همه کارها را اصلاح می کند.»
سایه ای بر خورشید
این کودکی که از خیمه گاه زنان چون تیری از چله کمان گریخته و به سوی امام و عموی خویش حسین می دود عبدالله نام دارد، عبدالله بن حسن. او که از ابتدای کارزار از پشت پرچین کودکی نظاره گر صحنه بوده است، با به خاک افتادن هر شهید پا بر زمین کوبیده و بهانه میدان را گرفته است اما بزرگترها و به خصوص عمه اش زینب هر بار به علقه ای مادرانه و عاطفه ای ملتمسانه، راه را بر او بسته اند و او را پای بند خیمه ها کرده اند.
خورشید ری
حضرت عبدالعظیم حسنی، در چهارم ربیع الثانی سال 173هجری در شهر مدینه چشم به جهان گشود. ایشان فرزند عبداللّه بن علی، از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) بودکه نسبتش با چهار واسطه به آن حضرت می رسید.
خدیجه(س) گوهری که در مکه درخشید
با نگاهی به تاریخ حیات زن در اعصار گذشته و بررسی و ارزیابی روی¬دادهای جوامع گوناگونی که در آن¬ها بانوان نقشی را عهده¬دار بوده¬اند، این نکته آشکار می¬گردد که هرگاه زنان به¬سوی پاکی درون، صفای قلب و تهذیب نفوس گام بردارند و به عوالم معنوی گرایش یابند چنان منزلت و اراده¬ای به ¬دست می¬آورند که می¬توانند در تاریخ سرزمینی تحول¬آفرین باشند.
در محضر خورشید
علم حقیقی نزد معصومان علیه السلام است. برای افزایش معرفت در زمینههای گوناگون دینی و توحیدی، نیازمند دانش ویژه پیشوایان دینی هستیم؛ زیرا هر کدام از سخنان این بزرگواران، جرقه ای است برای ژرف اندیشی. برخی از مسائل هم با معلومات محدود ما همخوانی ندارد و برای رهایی از بن بست فکری، نیازمند انسان های کامل هستیم.
خورشید رهنما
همواره ملازم مسجد بود و میلی به دنیا نداشت. عبادت گری فقیه بود. شب ها را در عبادت به صبح می رساند. با پشمینه ای بر تن و سجاده ای از حصیر زیر پا به نماز می ایستاد.
در جستجوی خورشید
در آن شب مهتابی، به ستاره ها خیره می شود . از چشمک زدن آنها لذت می برد . طوفانی از افکار پراکنده به سراغش می آیند و او را با خود می برند . در امتداد همان افکار و اندیشه هاست که نقشه سفری سخت و طاقت فرسا در مغزش نقش می بندد . آهنگ سفر مدینه است; سفری که اراده محکم و دل شیر می طلبد . از کابل تا مدینه راه طولانی و پر زحمتی است . از صحراها و صخره ها گذشتن می باید و کوهها و تپه ها را فتح کردن می خواهد .
در پی خورشید
حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام یازدهم ذیقعده سال 148 ق. در مدینه دیده به جهان گشود. این رویداد شکوهمند بعد از شهادت امام صادق علیه السلام اتفاق افتاد.[1] 35 سال از ایام حیات پربار آن امام همام با دوران امامت پدرش حضرت امام کاظم علیه السلامتوأم بود و هنگامی که هارون امام را به بغداد انتقال داد آن حضرت نیز شاهد این نیرنگ های هارون الرشید بود. از سال 183 ق. که امام موسای کاظم در بغداد به شهادت رسید دوران بیست سالة امامت امام رضا علیه السلام آغاز شد.
تکه های خورشید
سفره ای بزرگ انداختند تا همه خدمتگزاران با او و همراهانش سر یک سفره غذا بخورند. بندگان سیاه را هم صدا زدند کسی گفت: بهتر نبود برای اینها سفره ای جداگانه می انداختید. امام فرمود : «پروردگار ما یکی است و پدر و مادر همه ما یکی.»
چگونه چهارشنبه سوری را برای فرزندتان ایمن کنید؟
اسفند ماه که می رسد نگرانی ها نسبت به حوادث چهارشنبه سوریِ پیش رو هم سر باز می کنند. اما نگرانی به تنهایی کافی نیست، کاستن از مخاطرات نو ظهور این جشن آیینی در دست آگاهی و همت ما والدین است.
فرزندا ن خورشید
نسیمی که، از جانب نخلستان، به سوی شهر می وزید، مانند پرنده ای تازه وارد، در کوچه پس کوچه ها،بال بال می زد و به این سو و آن سو می رفت.مادر، دلش می خواست، با نسیم هم سخن شود و او را میهمان کاشانه اش کند، تا شاید، اندکی، از تب و گرمای فرزندانش کاسته شود.مادر، همچنان به کوچه ها می نگریست، کوچه های خالی مدینه،گویا که کوچه ها و آن خانه های کاهگلی و رنگ پریده نیز،تب داشتند.
