دو الگوی ناب و شایسته اما هنوز ناشناخته

برچسپ ها: ابن ، الحسن ، قاسم

Print Friendly and PDF

اسوه ای شایسته

حضرت علی اکبر و حضرت قاسم علیهماالسلام، به عنوان تجلی عینی فضیلت ها و مکارم اخلاقی، بهترین الگوهای نسل جوان هستند و جوانان می توانند باورهای ذهنی و امیدهای نویدبخش خود را در این آیینه های اخلاص مشاهده و به ایشان اقتدا کنند. نسل نوخاسته، به طور فطری به چنین وجودهای مبارکی نیاز دارد و نمی تواند بی آنان به قله های کمال گام نهد.

نسل جوان ما در جست وجوی تندیس حقیقت است تا از این رهگذر، به آرمان های عالی خود جامة عمل بپوشاند و در پی قهرمانی دوست داشتنی است تا اخلاق خویش را براساس رفتار او تنظیم کند.

حضرت علی اکبر و قاسم علیهما السلام، دو مردند که در بیت امامت بالیدند و برای حمایت از ولایت و امامت و احیای ارزش های الهی و زنده کردن سنت محمدی، به یاری امام خویش شتافتند و با شهادت خویش زیباترین صحنه های ایثار و شهامت را به تصویر کشیدند.

علی اکبر علیه السلام سرو قامت قیام کربلا

نشو و نما

ستاره ای پر فروغ در آسمان خاندان عترت هویدا شد که خبر میلادش علاقمندان آن خاندان را در موجی از شادمانی فرو برد. نوزادی که از لیلی دختر ابی مره ثقفی به جهان پلک گشود، علی اکبر بود.

با تولد این کودک، بوی پیامبر صلی الله علیه وآله در فضای خانه امام حسین علیه السلام، بیش از گذشته به مشام می رسید؛ چرا که او به فرموده پدرش، شبیه ترین افراد در سیما، سخن گفتن، اخلاق و رفتار به حضرت محمد صلی الله علیه وآله بود و در واقع، آیینة تمام نمای جدش به شمار می آمد.

امام حسین علیه السلام با گذاشتن نام پدر بر او، درصدد بود نام امام مظلومان و محرومان را در جامعه مسلمین ـ که لبریز از تبلیغات و شایعه های مسموم امویان بود ـ احیا کند و از این رو، نام مبارک «علی» را برای او، مناسب دید.1

نخستین شهید هاشمی

از میان خاندان هاشمی، نخستین کسی که در کارزار کربلا به میدان شتافت، حضرت علی اکبر علیه السلام است.

علی اکبر در مسیر مدینه تا طف، به نوید شهادت توسط پدر بزرگوارش مسرور بود؛ اما اندیشه ای مدام ذهنش را می آزرد و در دل بیم داشت که مبادا امام به دلیل غلبة عواطف پدری، کار جان بازی و فداکاری وی را به تأخیر اندازد.

علی اکبرجوان، از ورای این حیات دنیوی، مقام قرب و مأمن صدق را مشاهده می کرد و می خواست چونان پرنده ای به سوی گلشن قدس پرواز کند؛ از این رو آرام آرام خود را به پیشگاه خورشید امامت رسانید. گویا در این حال، زبان اعضا و جوارح او چنین بود: ای پدر! اصحاب باوفایت از حیات دنیوی دل بریدند و دوستانت به بهشت برین شتافتند. اکنون منم؛ فرزند تو. می خواهم پیش از دیگر جوانان بنی هاشم به صف اشقیا یورش ببرم و زودتر از شما به وعده گاه رسول اکرم صلی الله علیه وآله بروم و آمدنت را به جدت خبر دهم.

وقتی علی اکبر علیه السلام برای عزیمت به میدان نبرد، رخصت خواست، امام حسین علیه السلام، بی درنگ او را اذن جهاد داد. با این وجود، عواطف پدر و فرزندی سبب شد تا نگاهی حاکی از ناامیدی، به علی اکبر بیافکند و بی اختیار، چشمه اشک در کویر غم جاری و دستان مبارک را به سوی آسمان بلند کند و بگوید:

خداوندا! گواه باش که جوانی به جنگ این قوم رفت که از نظر خلقت، خلق و گفتار، شبیه ترین افراد به رسول تو بود. عادت ما بر این بود که هرگاه مشتاق پیامبرت می شدیم، به چهره اش می نگریستیم. 2

نقل کرده اند که امام علیه السلام با دست مبارک خویش، سلاح جنگ را بر علی اکبر پوشانید و کمربند به یادگار مانده از علی مرتضی علیه السلام را بر کمر فرزندش استوار بست. مغفری پولادین بر سرش نهاد و شمشیری مصری براندامش حمایل کرد. چون فرزند می خواست سوار بر اسب خود که عقاب نام داشت شود، امام برایش رکاب گرفت. بدین گونه آن اسوة فضایل به میدان رزم رفت تا گوهر گران بهای حق را از اعماق اقیانوس مرگ به دست آورد و سینه اش را آماج پیکان دشمن کند.

کبوتر خونین بال

همه چشم ها، به طواف این قامت شکوه مند ایستاد. تا لحظاتی هیچ کس او را نمی شناخت؛ زیرا نقاب بر چهره افکنده بود. در آغاز، شروع به گشت زدن در میدان کرد. پاهایش را بر دو پهلوی مرکبش فشرد. نفس ها در سینه ها حبس شد و چشم ها، نگران این سوار بود. گاهی در تعقیب نگاه ها، سرها پیش تر می آمد و حیران تر می شد. این همان لحظاتی بود که باد، نقاب را از صورتش بر می افکند و بخشی از شمایل او را آشکار می کرد. گویا ماهی در آسمان می درخشد! ناگهان، نقاب بالا رفت و قرص ماه عیان شد. فریاد از لشکر برخاست که وی پیامبر است؛ اما عمر سعد فریاد زد این جوان کسی جز علی اکبر نیست. او از طریق مادر با علی اکبر علیه السلام قرابت داشت و وی را می شناخت.3

رجزخوانی های شورانگیز و تکبیرهای پیاپی آن جوان هاشمی و نیز هراس های مداوم دشمنان، آمیزه ای شگفت را به نمایش می گذاشت. چند نفری از نیروهای دشمن خواستند وی را از پای در آورند؛ اما علی اکبر علیه السلام آنان را چون غباری فرونشانید و باز هم مبارز طلبید و چون کسی جرئت مصاف با او را نداشت، مثل صاعقه ای به خرمن سپاهیان اموی زد و گروهی دیگر را بر آتش هلاکت نشانید.

تشنگی به اعماق وجودش نفوذ کرده بود. ضربه های نیزه و خنجر نیز که بر بدنش نشسته بود، را تشدید می کرد. پس راه خیمه ها را پیش گرفت و خطاب به پدر عرض کرد: تشنگی بر من غلبه کرده و سنگینی آهن، توانم را برده است؛ اگر جرعه آبی باشد، نیرویی دوباره گرفته و بر دشمن حمله می برم.

برخی گفته اند:

علی اکبر علیه السلام که می دانست آبی در خیمه ها نیست، پس چرا چنین تقاضایی کرد؟

شاید بتوان گفت: منظور از طلب آب، عطش معرفتی و معنوی بوده است.

امام با بشارتی ملکوتی، پسر را سرشار از شعف و نشاط کرد؛ زیرا به وی خبر داد به زودی با شربتی از دست رسول الله صلی الله علیه وآله سیراب خواهی شد پس این بار با احساس آرامش ویژه ای به میدان رزم شتافت و شماری دیگر از آن جفاپیشه گان را به هلاکت رساند.

در این میان، شغالی زخمی، یعنی منقد بن مره عبدی، راه خیانت را پیش گرفت و از پشت ضربتی به علی اکبر علیه السلام زد و او را غرق خون ساخت.

علی اکبر علیه السلام در لحظه های واپسین، در محاصره دشمن و زیر ضربه های شکنندة آنان تحقق وعده پدر را چنین نوید داد:

سلام من بر تو ای اباعبدالله! این جد من رسول خدا صلی الله علیه وآله است که از جام پر ثمر خویش مرا سیراب کرد؛ به نحوی که دیگر تشنه نخواهم شد و او می گوید (ای حسین) تو هم بشتاب که جامی برایت آماده کرده اند ...

 

قاسم بن حسن علیه السلام اسوه نوجوانان

دوران کودکی

رَمله یا نُفَیله، کنیز خوش خویی بود که در خانه حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام روزگار می گذراند و رایحة معنویت را از اهل این خانه استشمام می کرد. خلق و خوی دومین امام شیعیان، چون خورشیدی پرشکوه، به وی گرما و روشنایی می بخشید و حالات روحانی و فضیلت های عالی را در وی شکوفا می کرد.

سرانجام، این افتخار را به دست آورد که به عنوان ام ولد (مادر فرزند) برای حضرت امام حسن علیه السلام پسرانی آورد. نفیله در سال 46 هجری، فرزندی را به دنیا آورد که امام، به یاد فرزند جدش، این کودک را قاسم نامید و از آن تاریخ، نفیله را ام قاسم صدا می زدند. قاسم به لحاظ سیما، کشیدگی قامت و حسن خلق، سیرت و صورت پدر را در اذهان تداعی می کرد. این کودک با شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام و غروب دومین فروغ امامت، در آخر صفر سال 49 هجری، فریاد دردناک مصیبت از خانه بنی هاشم برخاست. قاسم، خود را بر روی بدن امام انداخت. دستان کوچک خود را بر گونه های پدر می کشید و می گفت: بابا! مرا به که می سپاری؟ قصد داری به کجا بروی؟

حضرت امام حسین علیه السلام آن طفل را از بدن برادر جدا کرد و فرمود: قاسم عزیز! گریه نکن؛ من هم چون پدرت هستم و تو مثل فرزندانم نزد من عزیزی.

پرورش های ملکوتی

احساس تعلق حضرت قاسم به عمو، می توانست عزت، اعتماد به نفس و امنیت روانی قاسم را تقویت کند. به علاوه، حضرت امام حسن علیه السلام دربارة پرورش فرزندانش به برادر توصیه کرده بود. امام حسین علیه السلام، نیکوترین احترام ها را در حقش ارزانی می داشت و از راه های گوناگون، زمینه های تأمین آرامش او را فراهم ساخت. قاسم نیز عاشقانه عمویش را دوست می داشت. جرعه های جان بخشی از فضیلت های امام سوم را به کام جان خویش ریخت و به مقتضای تربیت در خانه امامت و اشتیاق به معرفت، حماسه ای شکوه مند را در کربلا به نمایش گذاشت.

شب عاشورا

شب عاشورا، اصحاب چون پروانه، گرد وجود امام حسین علیه السلام حلقه زده بودند. امام، اصحاب را حوالی خیمه جمع کرد و خطبه ای برای آن ها خواند. با قدرت قلبی و کمال اطمینان، به یاران تذکر داد که فردا روز فداکاری و شهادت است. همه خاموش بودند. چشم ها از پشت حصار پلک ها، آرام و شرمسارانه سرک می کشیدند و یک آسمان بهت، بردل ها سنگینی می کرد. اصحاب، چون به حماسه سازی خویش تأکید کردند، امام به ترسیم حادثه عاشورا پرداخت و فرمود: هرکس بماند، بداند فردا چیزی جز شهادت نصیبش نمی شود. قاسم بن حسن علیه السلام که در آن جمع نورانی حضور داشت، با خود چنین نجوا کرد: آیا من هم به این وصال خواهم رسید؟ شاید چون کودکم، مقصود امام نباشم! پس از جای برخاست و رو به عمو کرد و گفت: آیا من هم در زمرة کشته شدگان هستم؟ همة چشم ها به طواف این قامت کوچک، اما شکوه مند ایستاد. امام نخست با پرسشی، فرزند برادر را امتحان کرد؛ از وی پرسید: مرگ در نظرت چگونه است؟ چشم ها، لب های قاسم را می کاوید. جان دادن در پیکار فردا جدی بود. اما قاسم، لحظه های اضطراب و سکوت را شکست و گفت: من مرگ را شیرین تر و گواراتر از شهد دل نشین و زندگی بخش می بینم و زیباتر از گردن بندی که دختران را می آراید و اگر بدانم از دسته شهیدان فردا هستم، مژده ای داده اید که سراسر وجودم را از نشاط و سرور پر می کند. امام، مکثی کرد و فرمود: عموجان! فردا همه به شهادت خواهند رسید و تو هم در زمرة آنان خواهی بود.

قاسم از شادی در پوست خود نمی گنجید. دورتر از خیمه های امام در پرتو نور ماه، گرگ هایی وحشی را دید که خفته بودند تا بامداد روز عاشورا، به ستیز با فرزند پیامبر و یارانش برخیزند و پنجه به خون جوانان بنی هاشم بیالایند. قاسم به خوبی این قوم را می شناخت و از خیانت و سست پیمانی آنان آگاهی داشت. با خود زمزمه کرد: ای شقاوت پیشگان! فردا در میدان نبرد، چون مور و ملخ شما را بر روی زمین می ریزم و چون شیربچه ای بر شما یورش می آورم.

در میدان فداکاری

پس از شهادت حضرت علی اکبر علیه السلام دیگر مجال آن فرا رسیده بود که حضرت قاسم علیه السلام، رخصت جهاد بگیرد، اما امام در اذن دادن به فرزند برادر، اندکی درنگ کرد؛ تا آن که حضرت قاسم علیه السلام خود را روی دست و پای امام انداخت و آن قدر بر دستان مبارک و پاهای عمو بوسه زد تا امام را راضی کرد. روبه روی صف اشقیا ایستاد و با رجزی حماسی، خود و خاندانش را معرفی کرد؛ آن گاه، چون شیر، به امویان یورش برد و شماری از آنان را هلاک کرد.

حضرت قاسم علیه السلام، در این لحظه ها، عمو را به امداد فراخواند؛ امام علیه السلام چون باز شکاری، به بالین فرزند برادر آمد؛ اما بر اثر در هم ریختگی لشکریان، بدن این نوجوان، زیر سم اسبان له شده بود.

 

پی نوشت ها:

1. علی الاکبر بن الامام الحسین، علی محمد علی دخیل، ص 7.

2. الفتوح، ابن اعثم کوفی، ص 907؛ اللهوف، سیدبن طاووس، ص 47.

3. شاید به همین دلیل امام به وی فرمود: تو قطع رحم کردی؛ چرا که سپاهیان این لعین، علی اکبر را به شهادت رسانیدند.

اشتراک گذاری


مطالب مرتبط

محمد بن زكریای رازی

محمد بن زكریای رازی در سال 251 هجری قمری (244 ش) در شهر ری متولد شد.

عبدالله بن حسن بن علي بن ابيطالب

«عبدالله» کودک چند ساله امام مجتبی(علیه السلام) است. مادر عبدالله دختر «شلیل بن عبدالله بجلّی» بوده است. (1)

راز ولادت علی علیه السلام در درون کعبه

در سیزدهم رجب سال 30 عام الفیل، حادثه بس عجیبی رخ داد که هرگز در تاریخ بشریت سابقه نداشته و بعد از آن نیز تکرار نشده است، و آن حادثه، به دنیا آمدن نوزادی است در درون خانه کعبه که به نام علی علیه السلام اسم گذاری شد.

... کیست این عبد صالح؟

غروبی دیگر به قادسیه رسیدیم کاروان در کاروانسرایی بزرگ و قدیمی از حرکت باز ایستاد. مسافران خسته از چارپایان فرود آمدند و بارها بر زمین نهادند. من نیز پیاده شدم و باراندکم را کنجی گذاردم. کاروانسرا پر از مسافر بود.

درس هایی آموزنده از زندگانی امام کاظم «علیه السلام»

گاه آدمی پاسخ یک بدی را با مهربانی می دهد و این پاسخ مهرورزانه او سبب تغییر رویه طرف مقابل می شود. امام کاظم «علیه السلام» را به دلیل این ویژگی به چنین لقبی خوانده اند. در مدینه مردی بود که هرگاه امام را می دید زبان به دشنام می گشود. روزی امام به همراه یاران خویش از کنار مزرعه او می گذشتند که او مثل همیشه، ناسزاگویی را آغاز کرد. یاران امام بر آشفتند و از امام خواستند تا آن مرد بد زبان را مورد تعرض قرار دهند. امام به شدّت با این کار مخالفت کرد و آنان را از انجام چنین کاری بازداشت. روز دیگری امام به سراغ مرد رفت تا او را در مزرعه اش ملاقات کند، ولی مرد عرب از کار زشت خود دست بر نداشت و به محض دیدن امام، ناسزا گفت.

مناظرات و گفتگوهای علمی

امامان گرامی ما با دانشی الهی که داشتند در مورد هر سئوالی که از آنان می شد،پاسخی درست و کامل و در حد فهم پرسشگر،می دادند.و هر کس حتی دشمنان،چون با آنان به احتجاج و گفتگوی علمی می نشست،با اعتراف به عجز خویش و قدرت اندیشه ی گسترده و احاطه ای کامل آنان،برمی خاست.

هفتمین اختر تابان سماوات وجود

روزگاری است که من طالب دلدار شدم رهرو مخلص آن قافله سالار شدم

مناجاتی از امام که انجیلیه نام گرفت.

بنا به روایتی از امام محمد باقر(ع)، علی بن الحسین (ع) را از آن رو «ابن الخیرتین»(فرزند دو سلسله برگزیده) می گویند که پدر گرامی شان امام حسین(ع) از برگزیده عرب یعنی هاشم و مادر بزرگوارش شهربانو برگزیده غیرعرب یعنی از فارس است.

روشنترین ستاره شب زنده دارها

روشنترین ستاره شب زنده دارها علی مظلوم تاریخ است و مفهوم شکیبایی

پرواز از بالای برج

غریب تر از سکوت پر از بهانه کوفه قدم می زد کوچه های تنگ بی پناهی را در پناه سایه دیوارها، تا نور ماه فریادش نزند؛ در چشم آن همه خفاشی که چشم می چرخاندند هلاکش را.

اخلاق و رفتار امام موسی بن جعفر (ع)

عبادت و نیایش هر فرد در حدود معرفت و شناسائی پروردگار عالم، اندازه گیری میگردد.مجال است فردی بدون معرفت کافی و لازم نسبت به پروردگار خود، عبادت و ستایش شایسته ای انجام دهد

ابوعلی سینا

ابن سینا در حدود 370 ق در بخارا زاده شد.

شخصیت ابن سینا در متون کهن

درباره شخصیت ابن سینا سخن بسیار گفته اند، از جمله شمس الدین محمد شهرزوری، از حکیمان برجسته و از شارحان معروف حکمة الاشراق؛

مسلم بن عقیل کیست؟

در میان جوانان برومند «بنى هاشم » مسلم، فرزند عقیل یکى از چهره هاى تابناک و شخصیتهاى بارز، به شمار مى رفت. «عقیل » برادر حضرت على(علیه السلام) و دومین فرزند ابوطالب بود.

باب الحوایج

امام هفتم، شب زنده دار و مطیع اطاعت پروردگار است. کراماتی از او نقل است که شب را تا به صبح به عبادت می پرداخته؛ به سجده بوده؛ به نماز می ایستاده؛ و روز را به روزه و اعانت به دیگران به پایان می رسانیده است. لقب آن بزرگوار کاظم بوده است. نسبت به افرادی که به او بد می کرده اند، گذشت و احسان داشت، و لقب او عبدصالح نیز بوده است. به خاطر کثرت عبادت و حال عبودیتی که داشته است، لقب باب الحوایج نیز داشته است. هر کس به او متوسل شود، حاجتش داده می شود. کرامات موسی بن جعفر به قدری فراوان است که عقلها در تحیر است

شهادت حضرت مسلم علیه السلام سفیر شهادت

سلام بر حسین علیه السلام ، سلام بر زیبایی و ستایش خوبی و گشودن پنجره ای رو به بهشت و هم نوایی با فرشتگان آسمانی است.

غربت مظلومانه مسلم

کوفه که به خاطر نهضت برای مسلم « وطن » شده بود ، اینک به غربت تبدیل شده است و مسلم ، غریبی در وطن ! مسلم برای یافتن خانه ای که شب را به روز آورد و در پناه آن ، مصون بماند ، در کوچه ها غریبانه می گشت و نمی دانست به کجا می رود .

صفای چشمه مهتاب

در ارزیابی شخصیت افراد، اصولاً مجموعه ای از صفات و ویژگی آن ها مؤثر و تعیین کننده است. البته گاهی اوقات تنها یکی از ویژگی های برجسته یک فرد، می تواند شخصیت او را از دیگران متمایز کند.

برشی از رمان واره عشق هشتم

سال جدید هجری فرا رسید. دویست و سه سال از هجرت آخرین پیام آور وحی می گذشت. آفتابِ تیرماه می تابید و نور و آتش می پراکند. سرزمین خراسان، با آن بیابان ها، تپه ها، رمل ها و نمکزارش در زیر آفتاب خفته بود. کاخ حمید بن قحطبه در میان باغ بزرگی می درخشید. درختان انار در قسمت شرقی، پرچینی ساخته بودند. آن روز، امام به عادت همیشه به مناسبت آغاز محرم روزه بود. ابری از اندوه عاشورایی بر چهره گندمگونش نشسته بود. درونش از یادآوری صحنه های کربلا آرامش نداشت. صحنه هایی همچون لحظه ای که حسین(علیه السلام) تشنه از اسب بر کرانه فرات، میان نواویس و کربلا بر زمین غلتید. امام به همنشینش ـ که اشعری قمی بود ـ فرمود: «ای سعد! از ما نزد شما قبری است؟»

ویژگی های اخلاقی و تلاش های مسلم بن عقیل علیهما السلام

رعایت اخلاق و کسب ویژگی های اخلاقی، عامل بزرگی در تاریخ ساز بودن بشر است. این ویژگی های اخلاقی انسانهاست که تاریخ را می سازد و نام آنها را جاودانه می کند. حضرت مسلم(ع) از جمله شخصیتهای برجستۀ تاریخ اسلام است که در آستانۀ قیام جاوید عاشورا دست به حرکتی بزرگ زد. این مقاله، نیم نگاهی به ویژگی های اخلاقی و تلاشهای ارزندۀ ایشان پیش از قیام عاشورا دارد.

مسلم بن عقیل(ع)

جناب مسلم بن عقیل بن ابی‌طالب بن عبدالمطلب بن هاشم برادرزاده حضرت علی علیه السلام است. مسلم همسر رقیه دختر حضرت علی علیه السلام است که مادرش کلبیه بود. وی به سال 60 ه.ق شهید گشت و از اجله بنی‌هاشم و کسی است که سید الشهداء او را به لقب ثقه ملقب فرموده. وی صاحب رأی و علم و شجاعت بوده و در مکه اقامت داشت.

باب الحوائج

می گویم یا بابَ الحوائج!

اخلاق و رفتار امام موسی بن جعفر (ع)

عبادت و نیایش هر فرد در حدود معرفت و شناسائی پروردگار عالم، اندازه گیری میگردد.مجال است فردی بدون معرفت کافی و لازم نسبت به پروردگار خود، عبادت و ستایش شایسته ای انجام دهد از اینرو آنانکه شناسائی کامل از مبداء غیبی دارند و مراحل ایمان و عقیده را طی کرده اند، عبادت و ستایش یکی از لذات بخش ترین مراحل زندگی آنان را تشکیل میدهد و لذتی را بالاتر از آن حالت نمیدانند و نمیتوانند احساس کنند.

ویژگی های اخلاقی و تلاش های مسلم بن عقیل علیهما السلام

رعایت اخلاق و کسب ویژگی های اخلاقی، عامل بزرگی در تاریخ ساز بودن بشر است. این ویژگی های اخلاقی انسانهاست که تاریخ را می سازد و نام آنها را جاودانه می کند. حضرت مسلم(ع) از جمله شخصیتهای برجستۀ تاریخ اسلام است که در آستانۀ قیام جاوید عاشورا دست به حرکتی بزرگ زد. این مقاله، نیم نگاهی به ویژگی های اخلاقی و تلاشهای ارزندۀ ایشان پیش از قیام عاشورا دارد.

عبداللَّه بن حسن بن علی بن أبیطالب علیه السلام

شیخ مفید می گوید: وقتی مالک بن نسر کندی با شمشیر ضربتی بر سر مبارک امام حسین علیه السلام فرود آورد و او را ناسزا گفت! امام علیه السلام کلاهِ خود را انداخت و قطعه ای پارچه و کلاهی دیگر خواست و سر مبارک را با آن پارچه بست و کلاه را پوشید و بر آن عمّامه نهاد، شمر و همراهانش به جای خود بازگشتند.

به بهانة شهادت امام موسی کاظم(علیه السلام)

صدای ساز و آواز و تنبور و رقص داخل خانه، فضای کوچه را پر کرده بود و رهگذران را به خود مشغول می کرد. از قضا گذر امام کاظم(ع) در همان ساعت به همان کوچه افتاد.

ستاره نجمه

آینه تاریخ همواره حقیقتهایی را به تصویر می کشد که چونان فانوسی فرا راه آدمی قرار گرفته و جدا کننده راه سعادت از شقاوت هستند. این حقایق، اگر چه گاه تلخ و جانکاه و گاه شیرین اند؛ برای اهل بینش و بصیرت که در ژرفای وجود خویش جز حقیقت نمی جویند

ده درس از مسلم بن عقیل علیه السّلام

وصلت با خوبان به نیت قرارگرفتن در مسیر رشد و کمال، توفیقی الهی است.[1] قرآن کریم می فرماید: (الطَّیباتُ لِلطَّیبینَ وَ الطَّیبُونَ لِلطَّیبات)؛[2] «زنان پاک از آنِ مردان پاک، و مردان پاک از آنِ زنان پاکند!».

شیرین تر از عسل

شب است. چیزی به عاشورا نمانده است. امام حسین علیه السلام قلم ولایت به دست گرفته است و با جوهر وحی، سرنوشت صحابی را در عاشورا و جایگاهشان را در بهشت یکی یکی ترسیم می کند. اما پیش از آن چراغ خیمه را خاموش کرده است. نگاه مهربانش را بر زمین پهن کرده و آرام فرموده:

پرپر شدن گل سیزده ساله

قاسم، فرزند امام حسن علیه السلام است. مادرش كنیز بود و نرجس نام داشت. چهره او چون پاره ماه بود. به گزارش خوارزمى، وى هنگام شهادت، به سنّ بلوغ نرسیده بود؛ ولى مؤلّف لباب الأنساب، او را شانزده ساله مى داند.

شیرین تر از عسل

شب است. چیزی به عاشورا نمانده است. امام حسین علیه السلام قلم ولایت به دست گرفته است و با جوهر وحی، سرنوشت صحابی را در عاشورا و جایگاهشان را در بهشت یکی یکی ترسیم می کند. اما پیش از آن چراغ خیمه را خاموش کرده است. نگاه مهربانش را بر زمین پهن کرده و آرام فرموده:

پرپر شدن گل سیزده ساله

قاسم، فرزند امام حسن علیه السلام است. مادرش كنیز بود و نرجس نام داشت. چهره او چون پاره ماه بود. به گزارش خوارزمى، وى هنگام شهادت، به سنّ بلوغ نرسیده بود؛ ولى مؤلّف لباب الأنساب، او را شانزده ساله مى داند.