حالا که می توانم...

نویسنده : حورا احتشامی                         

قصّاب با دقت و مهارت خاصّی گوشت ها را از استخوان جدا کرد و به کناری گذاشت. بوی زُهم گوشت و گرمای هوا، مگس ها را به درون مغازه کشانده بود. قصّاب هر از گاهی بی اختیار دستش را تکان می داد تا مگس های سمجی را که روی صورتش می نشستند، از خود براند. از صبح فروشش بد نبود، اما حالا کسی داخل مغازه نبود. چهارپایه ی چوبی کهنه را برداشت، بیرون مغازه گذاشت. هیکل بزرگش را که روی چهارپایه قرار داد، چهارپایه صدا داد و آرام گرفت.

به نظرش استشمام هوای تازه، آن هم بدون بوی زُهم گوشت لذّت بخش بود. نگاهش به کوچه بود که هرازگاهی کسی از آن رد می شد. پیرمرد عصا به دست با ریش سفید نامرتّب؛ زنی که صورتش را پوشانده بود و دست پسرکی را گرفته بود و تندتند راه می رفت. پسرک گریه کنان می دوید. بین راه زمین خورد. زن دستش را کشید و بلندش کرد و هر دو داخل خانه ای شدند. او از صبح مشتری های متفاوتی داشت. مثل همین مردمی که حالا از کوچه عبور می کردند. فکر کرد کدام یک ممکن است مقصدشان مغازه ی قصّابی او باشد.

از صبح هم نسیه داده بود، هم به فقیری کمک کرده بود و هم ارزان تر فروخته بود؛ امّا مشتری های ثروت مندی هم داشت. ترجیح داد مشتری بعدی اش خرید خوبی بکند و پولش را نقد بپردازد. پارچه ی کهنه ای را که روی دوشش بود، برداشت و عرق پیشانی اش را گرفت. سر برگرداند و نگاهی به داخل مغازه کرد. صدای وزوز چند مگس مغازه را پُر کرده بود. توی این هوای گرم ممکن بود گوشت ها فاسد شوند. فکر کرد هرطور شده آن ها را باید بفروشد تا فاسد نشوند.

صدای حلوافروش توجّهش را جلب کرد. حلوافروش فریاد می زد تا برای حلواهایش مشتری جلب کند. قصّاب دست برد پَر شالش و سکه هایش را بیرون آورد و شمرد. کافی نبود. حساب کرد:

«گلّه دار 5 سکه طلبکار است. 10 سکه هم برای گوسفندهای فردا، 2 سکه برای آرد و...»

بوی خوبی به مشامش خورد. حلوافروش نزدیک شده بود. قصّاب آب دهانش را قورت داد و دوباره به سکّه ها نگاه کرد. مردّد بود. می توانست نسیه بخرد. سرش را بلند کرد. سیاهی ته کوچه نمایان شد. چشم تیز کرد تا ببیند کیست. با خود گفت: «شاید مشتری من باشد.» مرد آهسته آهسته نزدیک می شد. قصّاب دست پاچه شد. بلند شد و ایستاد. دستی به لباس هایش کشید تا آن ها را مرتب کند. فکر کرد: «بهتر از این نمی شود. امیرالمؤمنین علی(ع) است، خلیفه ی مسلمانان.»

امام علی(ع) هنوز نزدیک نشده بودند که مرد قصّاب بلند سلام کرد. امام سر بلند کردند و پاسخ سلام او را دادند. قصّاب هیجان زده داخل مغازه را نشان داد و گفت: «ای امیر مؤمنان، گوشت های خیلی خوبی دارم. بفرمایید تا خدمت تان بدهم!»

امام نگاهی به داخل مغازه و بعد به قصّاب کردند و فرمودند: «اکنون پول ندارم.» قصّاب گفت: «من صبر می کنم. هر وقت خواستید پولش را بیاورید.» امام فرمودند:

- اگر من نمی توانستم به شکم خود بگویم، صبر کند، از تو می خواستم که صبر کنی؛ ولی حالا که می توانم، به شکم خود می گویم صبر کند.

و بعد خداحافظی کردند و به راه شان ادامه دادند. قصّاب با نگاهش امام را دنبال کرد. کسی تکانش داد. حلوافروش بود: «حلوا نمی خواهی؟» قصّاب نگاهی به حلواهای درون سینی کرد و دوباره به پیچ کوچه خیره شد. زیر لب گفت: «حلوا نمی خواهم.» سایه ی امام در انتهای پیچ پنهان می شد.