فصل قرب

«عید قربان»، جلوه گاه تعبد و تسلیم ابراهیمیان حنیف است.

فصل «قرب» یافتن مسلمانان به خداوند، در سایه ی «عبودیت» است.

عید قربان، فصل فدا کردن «عزیز»ها در آستانِ «عزیزترین» است، یعنی «خدا».

عید قربان، مجرای فیض الهی و بهانه ی عنایت رحمانی به بندگانِ «مؤمن» و «مسلم» و «مطیع» است.

برای اولیاء اللّه، عید قربان «جامع الشواهدِ» صدق در گفتار و کردار و ادّعا و عمل است، تا در راه خواسته ی «دین»، از تمنّای «دل» بگذرند و خواسته ها» و «داشته ها» را فدای رضای دوست کنند.

«قربانی» وسیله ی «قرب» به خداست و «عید قربان» روز تقرّب به پروردگار.

رها شدن از تعلقات و ذبح کردن تمنیات در پیش پای اراده ی الهی، درس «قربانی» است.

باید تیغ اراده بر حنجر نفسانیات گذاشت.

«ذبح قربانی»، رمزی از ترک هواهای نفسانی و روی آوردن به «رضای الهی» است.