بهشت ابدی

نویسنده : مهدی توکلیان

گرفتار بودن به دنیا و امور آن قدر ذهن و فکر ما انسان ها را به خود مشغول نموده که خیلی وقت ها یادمان می رود در دورانی زندگی می کنیم که امامی زنده، ناظر بر رفتار و کردار ماست . جاذبه های کاذب دنیا، بر شدت این وابستگی ها می افزاید و نمی گذارد انسان بیشتر به فکر مسایل اخروی و معنوی خود باشد .

علاقه های پست مادی، گرایش به زندگی آن قدر زندگی ها را روزمره ساخته است، که اگر رسانه هایی چون صدا و سیما و مطبوعات نبود، خیلی از همین مناسبت های عمومی را نیز فراموش می کردیم، چه رسد به مناسبت های خاصی چون «نهم ربیع الاول »

بعد از سپری شدن ماه های محرم و صفر (ماه های گریه و عزای سیدشهیدان، حسین بن علی ( علیه السلام) و خاندان پاک و طاهرش) ماه ربیع الاول از راه می رسد .

ماه ربیع الاول، ماه شادی و سرور است . ماهی است که عید بزرگ آل محمد ( صلی الله علیه و آله) در آن واقع شده است . آنچه بر اهمیت این ماه می افزاید نهمین روز از ماه ربیع الاول است، روزی که می بایست در ذهن مسلمانان به ویژه شیعیان پایدار بماند .

«نهم ربیع الاول » هرسال، یادآور آغاز امامت آخرین پیشوای شیعیان و موعود تمامی ادیان الهی و جوامع بشری است، این روز، روز طلوع ولایت خورشید پنهان امامت است .

«نهم ربیع الاول » سالروز امامت فردی از خاندان رسول است که پیشوایی دادگستر است; برگزیده خداست و بهترین جهان و آفتاب امامت و ولایت است .

نهم ربیع الاول; آغازین روز امامت مردی از خاندان رسالت با منصب خلیفه الهی است . هدایتگر جهان انسانی است، مولایی که وارث خلافت الهی در زمین است .

موعودی که خداوند عزوجل رسیدنش را به تمامی امت ها نوید داده است و با حضور او جهانی کران تا کران داد و دادگری پدید خواهد آمد .

نهم ربیع الاول می آید و می رود . زمان به راحتی از مقابل ما می گذرد . اما ما به عنوان شیعه و به عنوان کسانی که مدعی پیروی از امام معصوم هستیم، چه مقدار توانسته ایم با اعمال و رفتارمان موجب خشنودی و رضایت مولایمان را فراهم کنیم؟ شاید نهم ربیع الاول فرصت مناسبی باشد برای تجدید عهد و بیعت با مولای غریبی که نهان از چشم های مادی ماست . شاید این روز، زمان مناسبی باشد برای تجدید عهد انتظاری آگاهانه و عاشقانه .

از دیرباز تاکنون نخبه ترین مدیحه سرایان دینی و مرثیه گویان عرفانی و واعظان دینی و بزرگان اخلاقی ما را به انتظاری آگاهانه فراخوانده اند، به انتظار آمدن خورشیدی که از مکه طلوع می کند و کعبه حاجات یاران می شود . می دانیم که همه جا پر از جلوه نور و حضور امامی است نهان از نظر ما، صاحب امری که آنچه در دایره کون ومکان است، از حکم او بیرون نبوده و نیست .

انتظار فرج و اعتقاد به ظهور و پیروزی نهایی، فلسفه تاریخی بقای شیعه در طول تاریخ اسلام می باشد و یکی از رموز قاومت شیعیان در مقابل ستمگران و مخالفان اهل بیت به شمار می رود .

شاید تنها همین بارقه «امید» و «انتظار» است که مذهب شیعه را در میان مذاهب دیگر جهان، زنده و پویا نگاه داشته است .

در روایاتی از ائمه معصومین ( علیهم السلام)، به این مطلب اشاره شده است که در غیبت طولانی، گروهی با اخلاص، انتظار فرج می برند و دست از سودای خود در قول و عمل بر نمی دارند . این گروه با اخلاص، تسلیم پروردگار خویشند و در غیبت و ظهور، نجات پیدا می کنند . سعادت از آن کسانی است که در غیبت و حضور تسلیم خدایند، آنان را عارفانه ترین عبادت ها و عاشقانه ترین نیایش ها را برگزیده اند و به انتظار نشسته اند تا آن وجودی بی مانند بیاید . آنان به این یقین رسیده اند که زندگی در زمان حضرت، زندگی نیست که بهشت ابدی است .