در هوای بقیع

دیر بازیست کز غمی سنگین

شعرها هم سیاه می­پوشند

از دل خاک دیده­ی شیعه

اشک­ها چشمه چشمه می­جوشند

٭ ٭ ٭

هر زمانی که رهگذار نسیم

بویی از خاک یار می­آرد

نم نم اشک روی گونه­ی م

بازهم عاشقانه می­بارد

٭ ٭ ٭

دل هوای بقیع می­گیرد

از غم التهاب می­سوزد

بر سر تربت غریب حسن

مثل یک آفتاب می­سوزد

٭ ٭ ٭

نور حق شمس ایزدی اینجاست

خون جگر مجتبی در این خاک است

معدن حلم و بخشش و تقو

زاده­ی مصطفی در این خاک است

٭ ٭ ٭

این گل بوستان پیغمبر

از جفای زمانه پرپر شد

کاش هرگز نمی­شنیدم که

تیرباران گل پیمبر شد

٭ ٭ ٭

در غم چهر تابناک حسن

داغدار این زمانه می­ماند

برلبانم ترنّمی غمگین

تا ابد جاودانه می­ماند