شفا
برچسپ ها: شفا
رو به ضریح می ایستد. دستش را روی سینه اش گذاشته، بعد از لحظاتی تا کمر خم می شود. نمی شنوم چه می گوید. چیزی نمی گذرد که پاهایش خم می شوند و دستش به زمین می رسد. خودش را به دیوار می رساند.
نمی دانم چرا نگاهم دنبالش است. آشنا به چشمم می آید. رو برمی گرداند و کاملاً به سمتِ دیوار می چرخد. دستش را به دیوار می گیرد و دوباره کمر راست می کند. آرام آرام قدم برمی دارد. قدم هایش آهسته تر از یک کودک نوپاست و راه رفتنش بی شباهت به آدم های معلول نیست.
خوب نگاهش می کنم بلکه بشناسمش. درست می آید و روبه روی من می ایستد و با تکیه به دیوار می نشیند. سر تا پایش شده پوست و استخوان. از صورتش فقط یک اسکلت باقی مانده که رویش یک پوست نازک و بدون چربی کشیده اند.
چشم هایش توی صورت استخوانی اش برق می زنند. آن چشم ها هیچ وقت یادم نمی رود. حتی الآن که ده سال از دیدن شان می گذرد، می شناسم شان. باورم نمی شود، او باشد. سریع از جایم بلند می شوم و به سمتش می روم: «سلام حاجی!»
سر بلند می کند و به من خیره می شود. لبخند نازکی لب هایش را از هم باز می کند. دستش را به زمین می گیرد تا به احترام من بلند شود.
دست روی شانه اش می گذارم و او را می نشانم. همزمان با او روی زمین می نشینم. خم می شوم و پیشانی و صورتش را چندبار می بوسم. صدایش را به سختی می شنوم که می گوید: «زیارت قبول!»
می گویم: «زیارت شما قبول!... چی شده حاجی؟ آخرش اون شیمیایی شدن ها کار دستت دادها!»
باز همان لبخند نیم بندش را تحویل می دهد. انگار خندیدن هم برایش سخت است. می گویم: «شما اول و آخرش شهید می شی!... که اومدین مشهد؟»
و باز همان لبخند....
صدایش نجواگونه به گوشم می رسد: «قسمت شد بیام زیارت.»
می گویم: «امشب همین جا می مونید؟»
صدای هق هق گریه های چند زن نگاه مان را به آن سمت می کشاند. مردها و زن های زیادی دورِشان جمع می شوند. حاجی می پرسد: «چی شده؟»
می گویم: «اون آقا پسری که اون جا درازش کردن و زیرش پتو انداختن، سرطان داره. دکترا جوابش کردن. آوردنش این جا و دخیل امام رضا(ع) شده.»
چیزی به ذهنم می رسد: «حاجی!... دکترا به شما چی گفتن؟»
نگاهش توی چشم هایم می نشیند: «جوابمو نمی دادن... رفتم تهران... گفتم، برادرِ فلانی هستم... گفتن بهش کاری نداشته باشید روزای آخرشه!»
تکانی می خورم. می گویم: «به همین راحتی؟»
می گوید: «نه به همین راحتی ها... یه ده سالی هست ملّت رو گذاشتم سرِ کار! هِی باورشون می شه رفتنی هستم. می گن امروز می میره... فردا می میره اما ماشالا هزار ماشالا بادمجون بم، آفت نداره!»
می گویم: «هنوزم مثل اون وقتا بذله گو هستید حاجی!»
نفس عمیقی می کشم و ادامه می دهم: «اومدید دخیل شدید؟»
می گوید: «اومدم امام رضا(ع) صلاحم رو از خدا بخواد!»
چهره اش گُر می گیرد. خون می دود توی صورتش و نفسش تنگی می کند. می گویم: «چی شد حاجی؟»
می گوید: «هیچی! باید برم داروخونه یه دارو هست بگیرم.... »
گفتم: «شما با این حالت نمی تونی بری. بده من می رم و سریع برمی گردم!»
مثل همیشه تعارف می کند. راضی اش می کنم. نسخه را می گیرم و...
***
صدای صلوات های بلندِ مردم صحن را پُر کرده است. خادم های مشکی پوش، دوان دوان به سمت جایی که حاجی نشسته بود، می دوند. به لرزه می افتم و من هم می دوم.
خودم را به حاجی رساندم و او را به سمت خلوت صحن کشاندم. مردم به سمت جوانی که سرطان داشت هجوم برده اند و عاقبت، یکی پیراهنش را از تنش درمی آورد و یک دسته از آدم ها به سمتِ آن مرد می روند و دورِ جوان خلوت تر می شود.
زن های اطراف جوان، هم گریه می کنند و هم صلوات می فرستند و با صدای بلند با امام رضا(ع) حرف می زنند و از او تشکر می کنند. خادم ها دورتادورِ آن جوان را می گیرند و مردم را از او دور می کنند. خادم ها، جوان و ایل و طایفه اش را با خود می برند و سروصداها می خوابد.
برمی گردم و به او نگاه می کنم. می گویم: «این جا چه خبر بود؟!»
این بار لبخند تمام صورتش را پر کرده است. می گوید: «هیچی...»
می گویم: «حاجی!... یه چیزی توی نگات هست که ازش سر درنمی آرم. یه خبرایی این جا بوده که نمی خوای بهم بگی!»
سرش را کج می کند و می گوید: «نگفتنیس!»
می گویم: «جانِ امام رضا(ع) بهم بگو!»
نگاهم می کند. می دانم دوست ندارد کسی او را به حضرت زهرا(س) قسم بدهد. می گویم: «قسمت دادم حاجی!»
لبش را به دندان می گیرد. می گوید: «همین جا نشسته بودم. یک باره فهمیدم صحن خالی خالیه. فقط من هستم و اون جوون سرطانی. دیگه نه آدمی هست نه سروصدایی. یه مرد با عبای سفید و عمامه ی سبز اومد طرفم. گفت: سلام! جوابش رو دادم. گفت: این همه صدام زدی، اومدم بگم، خدا گفته هرچی می خوای بهت بدیم. شفا می خوای؟ چشمم افتاد به همون جوون. آقا گفت، بگو! گفتم، اگه می شه لطف کنید شفای منو بدید به اون جوون که سن و سالی نداره و مادرش غصّه شو می خوره! آقا نگاهی به من کرد و لبخندی زد و به طرف اون جوون رفت...»
با دهانی نیمه بازمانده نگاهش می کنم. می گویم: «شفای خودت رو بخشیدی حاجی؟!... تو زن و سه تا بچه داری که بهت احتیاج دارن!»
لبخند می زند. این بار، هم لب هایش و هم چشم هایش به من می خندند....
مطالب مرتبط
نسخه ای شفابخش برای رسیدن به آرامش
یکی از نیازهای اساسی انسان، شاد زیستن است، زیرا انسان متعادل، خود و جامعه خود را در پرتو آن می سازد؛ از این رو همه به دنبال شادی اند. البته اگر ما به اطراف خود بنگریم، صحنه هایی از غم و شادی را به وضوح مشاهده خواهیم کرد که هر کدام در جای خود لازمه زندگی بشر است.
